China

Wauw wat een cultuurschok! Ik stap in de trein in Shanghai die met ruim 300km/u naar het centrum raast. Alles lijkt het tegenovergestelde van Nepal. In de metro lopen de mensen als robots langs elkaar. Ze kijken niet eens op van hun telefoon als ze de metro in en uit stappen. Sterker nog als het druk is gebruiken ze hun buurman gewoon als steunpaal zonder op of om te kijken.
Het is een stad met 20 miljoen mensen, vrij logisch dat het heel individualistisch is.. Maar toch even wennen.
Eindelijk kom ik bij Edu aan en zie waar hij woont en leeft. Het is een totaal andere omgeving dan in Nederland. De campus van de universiteit bestaat uit grote grijze communistische gebouwen. We eten iets en ik ben er vrijwel meteen achter dat vegetarisch leven hier moeilijk zal worden. Ik besluit het voor nu aan de kant te zetten en volledig mee te gaan in de cultuur. Ik wil alles proeven en ervaren zoals het hier gaat.
De dagen erna komen Wouter, Samir en Alan ook aan. We nemen een hostel midden in de stad en tourguide Edu heeft alles tot in de puntjes verzorgt. Heerlijk eten, de stad zien en natuurlijk op stap.
Alles is hier 100x groter dan in Nederland, behalve de mensen dan.
In de club kunnen we gratis drinken en betalen geen entree.. Hoe?? Geen idee, maar daar gaat het ook niet om.
Verbaasd staan we naast elkaar in de club, er staan banken waar Chinezen duizenden euros voor betalen, daarvoor staan glazen bakken met wel 30 flessen champagne erin en dan hebben ze nog een lazer die naar het plafond richt als ze een echt dure fles wiskey of iets dergelijks hebben zodat de Golddiggers weten waar ze moeten zijn!! Het mooiste van alles is dat ze verveeld snake aan het spelen zijn op hun telefoon. WAT IS DIT VOOR WERELD!!!
Ik kom net uit het arme maar grotendeels Gelukkige Nepal  En stap hier het rijke Shanghai binnen waar niemand nooit genoeg lijkt te hebben.. raar wereldje hoor. (zo lijkt het althans).
De dagen erna laat Edu ons de bijzondere plaatsen zien in Shanghai, gaan we naar een super chique restaurant en komen we erachter dat je heel goedkoop en extreem duur kan leven in deze wereldstad. Ik kan me helemaal voorstellen dat iemand hier kan leven, maar ik zou het zeker niet trekken. Wel een mooie en leerzame ervaring die een goed contrast geeft met de rest van mijn reis.

Dan nemen we afscheid van de rest en vliegen we naar Kunming in het zuiden. Vanaf hier gaan we de Yunnan regio verkennen.
Telkens denken we dat we in een kleine stad komen maar niets blijkt minder waar. Daarnaast is deze regio erg in trek bij de Chinese toeristen waardoor letterlijk overal geld voor gevraagd wordt.
Zo snel mogelijk trekken we de natuur in weg van de grote steden. We doen een twee daagse hike door de Tiger Leaping Gorge. Het is een schitterende omgeving en voor het eerst zien we echt kleine dorpjes. Mensen zijn hier meer open en lijken "liever" te praten. Gelukkig spreekt Edu Chinees, want Engels kennen ze hier niet en veel lokale restaurants hebben alleen in Chinese tekens staan wat ze hebben.
Daarna gaan we door naar Shangri La, we zitten buiten het hoogseizoen wat betekend dat er geen andere backpackers te vinden zijn. Aan de ene kant lekker rustig, maar af en toe wat aanspraak en samen iets ondernemen zou ook wel leuk zijn. We chille een paar dagen en komen bij van de wandeling. Bezoeken een mooi Boeddhistisch klooster en eten een heerlijke Mexicaanse Burrito!! Even niet het Chinese eten met veel te veel Olie.
Dan gaan we naar Meli Snow Mountain, waar het nog authentieke Yubeng ligt met mooie wandeltochten.

De eerste dag lopen we vanaf Xidang naar Upper Yubeng. Het pad blijkt een goed aangegeven breed pad te zijn waar je echt niet verkeerd kan lopen omdat er elke 30m een grote groene kliko staat. Tot zover het authentieke.. En de Chinezen hebben echt elke paar meter een vuilnisbak nodig anders gooien  ze het afval zeker in de natuur.
Het authentieke Yubeng blijkt te bestaan uit net zoveel guesthouses als gewone huizen, maar voelt toch heel klein en ouderwets aan.  Alle ezels, koeien varkens etc lopen door het dorp en weten precies wanneer ze waar moeten  zijn. Het voelt heel vredig aan. De tweede dag lopen we een lange route naar Ice Lake op 3900m een mooi pad en door de sneeuwval van afgelopen avond lopen we grote gedeeltes door een wit landschap. Af en toe prikken de hoge toppen door de wolken heen.
In het hostel hebben we een stelletje uit Zwitserland ontmoet  met wie ik de dag erna naar de Sacred Waterfall ga terwijl Edu een rustdag houdt. 
De waterval is bevroren en niet heel bijzonder. Elk jaar komen Tibetanen uit de regio naar deze waterval toe omdat het ze geluk/voorspoed brengt. De hele route is gekleurd in duizenden gebedsvlaggetjes, een mooi schouwspel en een bijzondere ervaring.
We dalen af van een veel te steile helling naar de beneden gelegen gletsjer. We vinden  een grote grot die onder de gletsjer doorloopt. Het voelt aan als een enorm avontuur, met onze koplampen op lopen we tussen de ijspegels door tot we zo'n 100m verderop boven uit de gletsjer komen. Het is weer een zeer geslaagde wandeling. Ondertussen sneeuwt het harder en het blijft nu ook echt liggen. Een mooie tijd om terug te gaan. Ik hoop dat de weervoorspellingen kloppen en dat het morgen strak blauw is zodat ik naar God's Lake kan op 4700m.

Het is de eerste super mooie dag, het is kraakhelder en ijskoud. We zoeken een nieuw hostel in Lower Yubeng vanuit waar de route start. Edu gaat vandaag naar de waterval terwijl ik de route ga doen naar 4700m een flinke klim want het dorp ligt op 3000m.
De route is steil omhoog, maar ik ben goed geacclimatiseerd en loop in een stevig tempo door. Op 4000m kom ik een Amerikaan tegen die gisteren is aankomen vanuit Amerika en meteen de hoogste route wilde doen. Met hoogteziekte is wordt hij gedwongen af te dalen.
Er ligt steeds meer sneeuw aan de schaduwzijde van de berg en het is daardoor een zware beklimming. Vanuit het dal heb ik een top zien liggen die er over de graad beklimbaar uitzag. Ik ga rechts van het pad af waar ik mijn weg baan door lage struiken richting de graad. Boven de 4500m begint het zuurstof tekort me flink te vermoeien. Ik loop over een graad met mijn Gamaschen aan (tegen sneeuw in schoenen) door de diepe sneeuw te ploeteren, elke stap tot minimaal mijn knieën in de sneeuw. Dan wordt de kam steiler en probeer ik meerdere malen of ik dezelfde weg veilig af kan dalen mocht er geen andere afdaling mogelijk zijn. Gelukkig kan dit nog op een veilige manier. Het is best spannend om deze afweging te maken, ik ben me zeer bewust van de gevaren en maak daarop de afweging. Net als tijdens andere tochten die ik alleen heb gemaakt spreek ik altijd met mezelf af om geen gekke dingen te doen. Enerzijds weet ik wat ik kan, anderzijds kan er altijd iets fout gaan.
De kam wordt steeds smaller en op bepaalde gedeeltes kan ik net met 2 voeten naast elkaar staan. Het voelt aan als koorddansen, ik voel me super vrij!! Zo voel ik me op mijn best. Aan de ene kant een afgrond van 500m aan de andere kant 2000m, genoeg reden  om mijn focus erbij te houden en elke stap bewust te zetten.
Op de top heb ik een schitterend uitzicht op de zesduizenders voor me en aan de andere kant het wijde uitzicht over China en Tibet!! Dit is zeker de beste beklimming van mijn leven geweest, hetgeen ik me bij Nepal had voorgesteld vind ik in China.
Dan de afdaling, een steile afdaling eerst nog wat gras, maar dan ben ik genoodzaakt over een puinhelling verder af te dalen, de kleine steentjes schuiven als kleine steenlawines voor me uit en al snel kom ik rennend/skiënd beneden aan bij Godslake. Het is bevroren en vol met sneeuw waardoor ik opnieuw mijn gamschen aan moet trekken. Ik zit op een steen en geniet van de overweldigende stilte. Al snel wordt ik me bewust van het rumoer van mijn eigen mind, die schijnbaar altijd naar het verleden of de toekomst toe wil. Het lukt me maar een aantal momenten om de echte stilte te ervaren. Dan ga ik naar beneden, rennend en glijdend daal ik af. Nog nooit ben ik zo snel zo ver afgedaald, helemaal bezweet en uitgeput kom ik een uur eerder dan verwacht terug in het hostel! Wauw wat een route.

Nu nog een paar dagen chille in het authentieke toeristische Shaxi, waar het in elk geval niet vriest en een heerlijk rustige vibe hangt. Over 2 dagen gaan we naar Dali nog even aan het meer rondhangen om 14 december naar Bali te vliegen. Op naar het volgende avontuur