Nepal

Aangekomen in het toeterende en drukke Kathmandu zie ik de groep en gids waarmee ik de trekking rond de Dhaulagiri ga doen.
Na een rustig eerste dagje met het bezoek aan wat tempels worden we de volgende ochtend vroeg opgehaald en maak ik voor het eerst kennis met de rijstijl van de Nepalezen. Wat erop neerkomt dat ze toeteren om te laten weten dat ze er zijn, dat ze gaan inhalen en dat ze hebben ingehaald. In de bergen toeter je ook om te laten weten dat je inhaalt in onoverzichtelijke bochten. Een totaal andere manier van rijden die verrassend goed werkt.
We komen in Beni aan, waar we de eerste nacht doorbrengen op een houten matras in een vies guesthouse.

De wandeling begint rustig en over makkelijke paden, ik had expres niks meer opgezocht over de precieze route zodat ik me volledig kan verbazen over de omgeving. We beginnen op 800m en lopen Door rijstvelden en kleine dorpjes. De porters dragen onze spullen naar boven, per persoon zo'n 35-40kg. Het liefst zou ik mijn eigen spullen dragen, maar het is goed voor de werkgelegenheid.
Tijdens de pauze wordt er voor ons gekookt.. Het is te bizar, tafels stoelen alles erop en eraan. Ik had verwacht met een bordje rijst op een steen te zitten, maar in plaats daarvan krijgen we een drie gangen lunch. Eerlijk gezegd weet ik niet of ik het leuk vind of juist niet, en ook het tempo ligt erg laag voor me. Normaal vind ik het heerlijk om primitief te leven, een Veel te zware rugzak naar boven te sjouwen en mezelf tot de Max uit te dagen.
De dagen erna komen wel steeds hoger, worden  de paadjes smaller en de dorpjes kleiner. Ik wist niet dat Nepal zoveel jungle achtige omgevingen heeft. Elke 100 meter een enorme waterval, veel bamboe en steile kliffen. Op dag 8 komen we op 3500 meter boven de boomgrens aan, de omgeving is ruim en we hebben een schitterend uitzicht op de Dhaulagiri. Helaas is een vrouw van de groep hoogteziek en moet ondanks een acclimatisatie dag afdalen.
Ik ben beter gewend aan het tempo en geniet van de uitzichten onderweg. Ik voel me super energiek en loop dansend over de stenen, het voelt aan of ik zweef en het me totaal geen moeite kost.
We lopen een volle dag over een gletsjer die vol ligt met stenen om uiteindelijk op Dhaulagiri base camp aan te komen. Een schitterende locatie tussen de hoge witte toppen van de Himalaya. s Avonds wordt het goed frisjes, we zitten met handschoenen mutsen en 5 lagen kleding aan het avond eten!! Haha hier kan ik wel van genieten. s Ochtends in de vrieskou onbijten en dan op naar de French Col, met 5360m het hoogste punt van de tocht. Ik heb verrassend weinig last van de hoogte en loop in mijn eigen tempo naar boven. Het is echt super mooi!!!
Tijdens de afdaling wordt ik super emotioneel en zie ik alle belangrijke mensen in mijn leven voorbij komen en besef ik me Hoe dankbaar ik ben voor wie ik in mijn omgeving heb.
De komende dagen dalen we af Door sneeuwvelden en steile hellingen tot we uiteindelijk in Marpha uitkomen.
Wat een tocht, met een super leuke groep waarin iedereen totaal anders was maar heel goed met elkaar op konden schieten.

De terugreis van Marpha naar Beni is een avontuur op zich, de weg is eigenlijk geen weg te noemen en meerdere keren werden er ingehaald Door wandelaars...

Pokhara
Nog 2 dagen met de hele groep in Pokhara. Op mijn  verjaardag heb ik voor het eest weer een douche en een echt bed! Heerlijk cadeau
Daarna neem ik afscheid van de groep die terug gaan naar Kathmandu en zoek ik een hostel in de buurt.
Ik zou een Vipassana (10 daagse retraite) gaan doen, maar kom erachter dat ik op een mail niet heb geantwoord waardoor het nu vol zit. SHIT, echt iets voor mij. Achja nu heb ik ineens alle vrijheid om te doen wat ik wil.
Buiten kom ik iemand tegen die ik in het vliegtuig op de heenweg had ontmoet. Leuke gesprekken en nieuwe avonturen volgen. We huren een mountainbike en maken een mooie tocht. Wat een vrijheid.. Misschien is 6 maanden reizen toch wat aan de korte kant :)
Ik leer een vrouw uit Israël kennen en daarmee reis ik de laatste 2.5 week rond. Eerst naar het jungle in Chitwan en daarna naar Kathmandu waar we besluiten nog een trekking te doen in Langtang. Een 5 daagse toch waar we onze eigen spullen tillen en slapen in guesthouses. Het is een super mooie wandeling en heerlijk met zijn tweeën en onze eigen spullen.
De aardbeving van twee jaar geleden heeft hier flinke vernielingen aangericht. Het hele dorp Langtang in bedolven door een steenlawine waarbij 200 van de 300 inwoners zijn omgekomen. Het is bizar om te zien waar het dorp ooit is geweest.
Iedereen die we spreken heeft er enorm van geleden. Daarnaast zijn ze afhankelijk van het toerisme, wat sinds de aardbeving veel is afgezwakt.
We ontmoeten nog een vrouw uit Australië die de laatste dagen met ons mee loopt en die ook mee terug naar ons hostel in Kathmandu gaat.
Zo mooi hoe makkelijk het is om mensen te ontmoeten en van iedereen iets te kunnen leren!!
Het is tijd om afscheid te nemen van Maya waarmee ik toch een tijdje samen heb gereisd en Door te gaan naar Shanghai.
Daarover volgende keer meer.. Ben er nu 3 dagen en de cultuurshock is echt heftig
In het kort arme Gelukkige mensen in de bergen van Nepal en ongelukkige miljonairs in China waarbij het nooit genoeg is.. Of zo voelt het nu een beetje aan