Begin Stage,, vergeten te uploaden

Blue Sky Mining, het hostel waar we samen komen met alle vrijwilligers uit de verschillende projecten. Hier zien we Lilian weer waarmee we Cape Town hebben verkend, het laatste dagje chille. De ochtend erna ben ik al om half 7 gaan hardlopen en daarna door naar het strand, voelde me als een klein kind die alleen aan het spelen is in de veel te hoge golven die me meerdere malen hard op de grond smeten. Na een uurtje kwamen ook Maud & Lilian.

Wilma, de regio coördinator, komt de laatste uitleg geven over de projecten en de tripjes die we tussendoor kunnen maken. Dan worden we opgehaald door Willie de chauffeur van Mother of Peace.

Mother of Peace
Eenmaal aangekomen op het project gaan we alle huisjes langs om te kijken naar de kinderen en hun huismoeders. We mogen overal binnen komen kijken en het ziet er verrassend netjes en schoon uit. Genoeg ruimte, een mooie keuken en nette inrichting. Niks mis mee, hier kan ik wel een paar maandjes doorbrengen.
De kinderen zijn heel aardig in elk geval in eerste instantie. Net als in Curacao is mijn naam hier ook niet uit te spreken, dus noem ik mezelf maar Fen dat gaat ze beter af.
Maar de namen en klanken die ze hier hebben slaan helemaal nergens op. Tijdens woorden klik je met je tong tegen je gehemelte aan.. Gaat nog even duren voor dat gaat lukken. En dan spreek je de namen nog niet eens een beetje uit zoals in het Nederlands. Letters die er wel staan worden weggelaten en de klemtonen liggen op totaal andere plaatsen. Maar ze hebben in elk geval wel lol om mijn uitspraak.

Dag 2, we krijgen een huisje toegewezen waar we gaan meehelpen met het zorgen voor de kinderen. Dit word 1 van onze bezigheden voor de komende 2 maanden.
We krijgen een gesprek met alle huismoeders waarin we aan elkaar worden voorgesteld. Er word verteld wat de valkuilen zijn, zoals ze teveel vertroetelen en een lieveling hebben waardoor de rest minder aandacht krijgt. We zijn hier vooral om de kinderen een beetje liefde mee te geven.
Al snel word me pijnlijk duidelijk dat mannen hier op een andere manier worden gezien dan in Nederland. Ik krijg een huisje toegewezen waar jongens en meisjes inzitten in de leeftijd 2 tot 13. Maar er komt meteen commentaar van de huismoeder dat ze me niet wil. En ze word gesteund door meer dan de helft van de huismoeders.
Als ik hier tegenin ga en met argumenten kom dat ik hier ben om te helpen, dat we van te voren gescreend zijn en dat ik wil laten zien dat het ook anders kan dan ze gewend zijn veranderd er eigenlijk niks in de gedachte van de moeders die het er niet mee eens zijn. Maar ik krijg het wel voor elkaar om toch bij een gemixt huisje te komen.
Het ergste was denk ik dat ik de pijn in de ogen van de huismoeders zag. En het ging daarbij zeker niet om het welzijn van de kinderen maar om de dingen die ze zelf in hun verleden hebben meegemaakt.

30% van de kinderen is hier door de rechter naartoe geplaatst doordat ze seksueel zijn misbruikt. Maar ruim 60% van alle kinderen hier zijn seksueel misbruikt, vaak komen ze daar pas na een hele tijd achter door gesprekken met een social worker.
Daarnaast zitten er veel weeskinderen, waarvan de moeder meestal aan AIDS is overleden. De vader speelt over het algemeen geen rol in de opvoeding van de kinderen, dus als de moeder wegvalt hebben ze helemaal niks meer.
De rest van de kinderen zitten hier door mishandeling of ze zijn te vondeling gelegd.

Het echte leven begint, de wekker gaat om 5.45u op naar mijn huisje genaamd 'Holy Name' met de huismoeder Victoria. Echt een lieve vrouw, ze zegt meteen dat ik niks hoef te doen, alles mag. Als ik moe ben mag ik gaan... Maar ik heb meteen duidelijk gemaakt dat ik hier ben om te werken en dat ik alles wil doen wat er moet gebeuren maar dat ze wel moet zeggen wat want ik heb geen idee hoe alles in zijn werk gaat.
De eerste keer de kinderen in bad doen... 2 in bad en tegelijk 2 in de douche, aaahhhhh!!! Hoe warm moet het water, hoeveel water moet er in het bad, waar licht de zeep, wie kan zichzelf wassen, wie moet ik helpen. Welke handdoek is van wie, wie kan zichzelf afdrogen. Welke kleren zijn van wie, wie kan zichzelf aankleden!!!! Victoria lacht zich kapot als ze ziet hoe ik heen en weer loop om alles te vragen en regelen. Maar ik heb het wel redelijk voor elkaar gekregen, dankzij de kinderen die me een beetje helpen en tips geven. Maar tegelijkertijd wil iedereen dat ik ze help terwijl ze het achteraf prima zelf blijken te kunnen.

Het ontbijt valt ook niet mee, bij 2 van de 4 moet ik ongeveer bij elke hap zeggen dat ze moeten eten. En dit blijkt het standaard tafereel te zijn.
Op school we in ben toegewezen bij Grade 3, kinderen van 8 tot 12. Maar de school is nu voor het eerst geopend met nieuwe docenten.
Ze gaan dagelijks van 8 tot 13u naar school
Maud en ik nemen de kunstlessen voor vandaag op ons. Eerst een uur aan Grade 1 & 2 (6 tot 12 jaar) en daarna Grade 3.
We worden totaal in het diepe gegooid, we hebben nog niemand kunnen spreken over regels, achtergronden, het niveau. Maar echt alles is totaal het tegenovergestelde van onze planning. De kinderen luisteren niet, kinderen van 10 kunnnen net zoveel als iemand van 4 in NL. Ze kunnen dus ook totaal niet schrijven. Binnen de lijntjes inkleuren blijkt voor vele ook onmogelijk. En iets uit hun hoofd tekenen kunnen ze ook echt niet op een uitzondering daargelaten.

Was een beetje vergeten deze blog te uploaden.. maar bij deze dan
De volgende is ook klaar maar die komt er maandag aan.