De laatste weken

De laatste blog
Ondertussen zijn we weer aan het reizen, maar de laatste 2 weken van Mother of Peace waren voor mij het meest indrukwekkend.

Er zijn zoveel dingen veranderd dat ik maar gewoon zal beginnen bij het begin.

2 weken voor het einde kreeg ik ineens enorme buikpijn, ik realiseerde me dat mijn tijd hier er al bijna op zat. Dat ik nog zoveel dingen verder wilde uitdiepen en met de kinderen aan verder wilde werken. Ik wilde ook nog een muurschildering maken en daarnaast was de groep vrijwilligers was super gezellig samen. Kortom ik wilde nog niet weg!!
Dit gevoel heeft voor meer dan een week door mijn buik gespookt, maar gelukkig begon ik het wel een plaats te geven.

De kinderen waarbij het lastig is om doorheen te komen beginnen nu steeds meer naar ons toe te trekken, ze stellen zich steeds meer open op en beginnen zelfs af en toe te luisteren. Het is logisch dat het zoveel tijd kost om door deze kinderen heen te komen. Elke paar maanden staan er weer nieuwe vrijwilligers voor hun neus om leuk te doen en vooral de iets oudere (pubers) zitten hier niet op te wachten.
Kinderen waarbij je letterlijk al die tijd tegen hun muur hebt gepraat en totaal geen respons van kreeg beginnen nu toch ineens toe te geven en blijken je echt heel aardig te vinden. Des te moeilijker om afscheid te nemen.
Ik vind het mooi om te zien hoe een aantal kinderen altijd naar me vraagt als ik er niet ben. In de eerste maand was dit helemaal niet zo.

Verder mag ik een graffiti gaan maken in een naschoolse opvang van de stichting Seed of Hope. Het is midden in een township. Na een maand op en neer bellen is er uiteindelijk dan toch geld vrij gekomen!!! Yes eindelijk weer painten. Het is een grote muur 9 X 3 m en ik kan niet tot te laat blijven dus te weinig tijd. Natuurlijk vergeet ik ook mijn schets nog waardoor het 1 grote freestyle word.. Ofja heb de basisideeën van mijn schets wel een beetje in mijn hoofd.
Het is heerlijk om even niet op de community te zijn, even terug in mijn eigen hoofd om de dingen te kunnen overdenken. Ik kom er wel achter dat ons dagschema zo volgepland zit dat het heel lastig is om alles wat je ervaart een plekje te geven. Juist door er even van een afstandje naar te kijken zie je het totaal plaatje weer voor je..
Mijn planning was naast deze graffiti er ook nog een op de community te zetten en nog 2 canvasjes voor de zoontjes van de vrijwilligerscoördinator te maken. Maar zoals wel vaker was mijn planning niet mijn sterkste kant en kwam ik net een dag of 2 te kort om dit te kunnen verwezelijken. Balen, maar alles kost hier net iets meer tijd dan in Nederland waardoor ik uiteindelijk een week later dan gepland kon beginnen.

En toen kwamen mijn vaders en moeders op bezoek. Ik had dit echt super speciaal verwacht, maar het was binnen 2 sec. zo van ow hier zijn ze dan... Maar het was wel heel leuk. We hadden een hele planning bedacht, maar die kon niet doorgaan vanwege de wolken. We zouden als verrassing met ze gaan skydiven!! maar helaas.. We zijn wel terug gegaan naar Priscilla (onze schoonmaakster) en hebben daar echt een top tijd gehad. Priscilla is voor mij echt de meest speciale vrouw die ik hier heb leren kennen.
We gingen daar dus even langs op zondag ochtend. Alle kinderen waren aan het schoonmaken, 1 van de 4 alcoholisten zat alweer voor de deur met een emmertje zelfgebrouwen bier van 2.5 L, en nog een man die ik nog niet eerder had gezien. Het was rond 10 u en ook ik kreeg meteen een grote fles bier in mijn hand gedrukt.
Na een uurtje ben ik Maud thuis op gaan halen en hebben we 3 kippen gekocht als verrassing. Ook een hele ervaring, een kip slachten en helemaal zelf schoonmaken. De eerste ging nog een beetje onwennig maar bij de derde waren we volleerde kippenplukkers!!

De laatste week!! Deze ging zo ontzettend snel voorbij, maar het was echt een topweek. Maandag verder aan de graffiti, dinsdag gingen we dan alsnog skydiven.. helaas dat mijn ouders er niet bij konden zijn. Die zaten op de Sanipass in Lesotho, dus ook niet zoveel te klagen. Het skydiven was trouwens echt een heel mooie ervaring, totaal niet eng maar zo mooi om gewoon door de lucht te zweven, en ook de vrije val een echt een bijzonder gevoel. Toen nog 2 daagjes Mother of Peace afronden, de laatste art les.. Tfoe wat waren die kinderen vervelend de eerste les.. ik weet niet wat ze hadden, en in de pauze ging het gewoon door. Uiteindelijk heb ik er 3 van de 10 naar de social worker gestuurd.. Het was echt niet normaal.
De laatste groep was gelukkig een stuk beter, we gingen buiten zitten en ze moesten de huisjes/ bomen enz. naschilderen.
Ook zijn we nog naar het zwembad geweest met grade 1 & 2. Top dat is voor de kinderen zo' n aparte belevenis, stel het je voor als een week op vakantie gaan voor ons.

En toen kwam het afscheid! Het viel allemaal heel erg mee.. Alleen bij mijn huismoeder en 3 kinderen kreeg ik het wel heel moeilijk.
Anele is een jongen die achteraf gezien heel erg aan me heeft gehangen, hij keek echt naar me op en ik heb veel extra huiswerk met hem gedaan. Een zeer leergierig ventje.
Hij begon te huilen toen ik afscheid kwam nemen en de dag erna nog een keer, hiervan krijg je toch wel even een brok in je keel.

Sne het meisje uit mijn huisje waar ik na een maand pas een beetje contact mee kreeg, Ze heeft niet normaal veel mee gemaakt voor haar pas 7 jaar oude bestaan. Maar de laatste weken vraagt ze veel om aandacht, meestal op een leuke manier. Daarnaast is ze heel slim, ook in dingen doen die niet mogen!! Wat ik wel leuk vind om te zien. Ik vond het vooral lastig om HOUDOE tegen haar te zeggen. Het contact was de afgelopen weken zo mooi geworden en dan zeg je ineens dat je moet gaan. Heb haar in de week voor het afscheid wel al vaak laten weten dat ik weg ging, juist om haar hieraan te laten wennen.

En Bo, munne maat! Zoals ik heb gehoord heeft nog nooit heeft iemand van de vrijwilligers zo'n klik met die jongen gehad als ik.
Er zijn altijd een aantal kinderen de lievelingetjes zijn, bijna elke maand dezelfde. Maar bij mij was dit precies andersom, juist de kinderen die niemand mag en die constant lopen te zieken vond ik het meest aandoenlijk. Juist omdat ze enorm naar aandacht vragen maar niet weten op welke manier ze dit moeten doen. En als je er doorheen komt blijft er een heel klein mannetje over die gewoon heel graag en knuffel en een klein beetje extra aandacht wil krijgen. Daarnaast zit hij zo vol frustratie dat hij altijd op alles loopt te slaan en te schoppen. Hij maakt het zichzelf zoveel moeilijker dan nodig.
Toen we met hem gingen zwemmen was hij helemaal in zijn element, als 1 van de weinige kan hij echt zwemmen en dan ook nog echt goed. Alle frustraties legde hij hierin, baantje na baantje na baantje.
Nu ik hieraan terug denk krijg ik weer een brok in mijn keel. Had nooit verwacht dat 1 iemand zo'n impact op me zou maken in zo'n korte tijd.
Hij is ook de enige waarvan ik kan zeggen dat ik hem ECHT ga missen en nog heel veel aan zal gaan denken.