De eerste maand zit erop
Door: Sven
Blijf op de hoogte en volg Sven
16 Februari 2013 | Zuid-Afrika, Illovo
Ondertussen zit de eerste maand er bijna op. En het blijkt dat ik er erg veel moeite mee heb om een blog bij te houden, ben zelf veel te veel bezig met het te ervaren. Schrijf af en toe wel iets op, maar om het helemaal uit te type en in een internet cafe online te zetten valt niet mee.
Maar het werd wel weer tijd om iets te laten weten.
Al gewend aan de kinderen, het project en de manier van leven op de community. Iedereen weet wat er van hem/haar verwacht word en wat het niveau van de kinderen is.
Ik heb de richtlijnen van de overheid gelezen over het niveau van de lessen beeldende vorming. Maar dit is gewoon onmogelijk! We zullen echt met de BASIS BASIS BASIS moeten beginnen. En dit hebben we dan ook gedaan. We gaan ze dit jaar kennis laten maken met de basisvormen en kleuren en daarnaast gaan we ze netjes leren kleuren/knippen/plakken. Vanaf volgend jaar gaat er een echt jaarschema komen met 3 hoofdthema's waaraan verschillende opdracht gekoppeld zitten.
Grade 1: Basisvormen
Grade 2: Kleur
Grade 3: Waarneming
We zijn nou bezig om hier een aantal les ideeën omheen te maken. De volgende vrijwilligers zullen deze als handleiding gebruiken voor de lessen. Zo zal het niveau de komende 3 jaar enorm omhoog moeten gaan. Wat ook niet heel moeilijk is gekeken naar het niveau nu.
Verder hebben we hier een hele mooie tijd, die echt heel leerzaam is. Een stage in NL is er op geen enkele manier mee te vergelijken. We komen zoveel probleemgevallen tegen die allemaal net op een andere manier benaderd moeten worden. (Zowel in de klas als op de community)
Als je nagaat dat er in Nederland max. 1 probleemgeval in de klas zit, zit hier de hele klas ermee vol.
Een van de moeilijkste dingen om mee om te gaan is straffen. Als ze te ver gaan moet je ze straffen, maar daardoor klappen ze vaak helemaal dicht dan kun je er letterlijk een uur voor blijven zitten en ze aankijken maar er komt gewoon geen reactie. Ze kijken je recht in je ogen maar eigenlijk kijken ze er dwars doorheen.
De meeste hebben zo'n dikke muur om zich heen gebouwd dat er moeilijk doorheen te komen valt. De enige manier is volgens mij positieve benadering, en dit is elke dag opnieuw. Ze komen met een muur om zich heen naar school. Dan geef je ze een aantal complimentjes waar totaal geen reactie op komt. (niet zichtbaar in elk geval) Daarna kun je ze zich een beetje speciaal laten voelen waardoor er een kleine klik komt. Maar door 1 negatief puntje of iets wat ze niet aanstaat klappen ze weer helemaal dicht en kun je weer overnieuw beginnen.
Ik had hier best wel moeite mee, want ben toch iets minder geduldig als Maud. We hebben het hier goed over gehad en het gaat me nu een stuk beter af. Het is echt lastig om positieve opmerkingen te blijven maken als ze eigenlijk echt heel vervelend zijn (en dat is netjes gezegt). De laatste week komen we er heel goed doorheen zelfs bij de echt moeilijke gevallen.
Een meisje waarvan ik de naam niet kan noemen kan heel lief en leuk zijn, maar ondertussen is ze heel stiekem en heeft vroeger veel meegemaakt. Toen ik uit de klas kwam wilde ze niet naar huis, ze was helemaal stil en wilde niet met me praten terwijl ze in de klas super druk was. Uiteindelijk kwam er 1 ding uit YOU ARE BAD, AND JUSTIN IS BAD TOO. Dus ik vroeg door: heeft Justin ooit iets gedaan, waarop het antwoord nee kwam. HE IS NICE BUT HE IS BAD AND YOU ARE BAD TOO.
Soms klapt ze helemaal dicht, maar voor mij heeft het geen nut om met haar te praten, het is gewoon onmogelijk ze kan geen mannen meer vertrouwen. Haar oom met wie ze in hetzelfde huis woonde en die ze altijd had vertrouwd had haar verkracht, 2 jaar geleden... Ze was toen pas 5.....
Op zo'n moment weet je echt niet wat je hoort, je weet dat iedereen hier om een reden zit. Maar als je het zo ineens ervaart krijg je toch een heel raar gevoel in je buik.
De gedachte dat dit hier zoveel gebeurd is echt niet te bevatten en dan zijn er nog vele andere verhalen die ik jullie zal besparen. We hebben het hier in elk geval wel een aantal keer echt moeilijk mee gehad. Je moet het gewoon over je heen laten komen en niet alles op je gevoel laten inspelen anders ga je hieraan letterlijk KAPOT.
Vorige week woensdag zijn we naar alle projecten van Be-More geweest. Ook dit was een heel heftige ervaring. We hadden er 's ochtends eigenlijk nog helemaal geen zin in. We dachten dat we alleen maar een beetje rond gingen kijken. Maar ik heb verhalen gehoord over verkrachtingen, mishandelingen en mensen die letterlijk voor de dood worden achtergelaten!! Hierdoor had ik de tranen in mijn ogen staan en ik was echt niet de enige.
Ik zal er eentje van vertellen. Een jonge vrouw van 25 is op dit moment dood aan het gaan. Ze is zo zwak dat ze niet meer uit bed kan, ze woont samen met haar tante in dezelfde ruimte. Haar tante geeft haar niks te eten en drinken, terwijl zij in dezelfde ruimte kip zit te eten en lekker zit te drinken.
Dit is voor ons gewoon niet voor te stellen. Het is net als in het dierenrijk, de sterkste en slimste overleven.
Het is hier zo dat je een kleine vergoeding van de overheid krijgt als je iemand in huis hebt die ernstig ziek is. Een klein beetje om diegene te onderhouden, pijnlijk genoeg word dit vaak door de families zelf uitgegeven en blijft de zieke die toch bedliggend is zonder iets over.
Dit idee is voor mij heel moeilijk te bevatten. Ik ga een dagje meelopen met dit project, het lijkt me wel heel moeilijk om te zien maar wil het heel graag een keer ervaren.
Maar het werd wel weer tijd om iets te laten weten.
Al gewend aan de kinderen, het project en de manier van leven op de community. Iedereen weet wat er van hem/haar verwacht word en wat het niveau van de kinderen is.
Ik heb de richtlijnen van de overheid gelezen over het niveau van de lessen beeldende vorming. Maar dit is gewoon onmogelijk! We zullen echt met de BASIS BASIS BASIS moeten beginnen. En dit hebben we dan ook gedaan. We gaan ze dit jaar kennis laten maken met de basisvormen en kleuren en daarnaast gaan we ze netjes leren kleuren/knippen/plakken. Vanaf volgend jaar gaat er een echt jaarschema komen met 3 hoofdthema's waaraan verschillende opdracht gekoppeld zitten.
Grade 1: Basisvormen
Grade 2: Kleur
Grade 3: Waarneming
We zijn nou bezig om hier een aantal les ideeën omheen te maken. De volgende vrijwilligers zullen deze als handleiding gebruiken voor de lessen. Zo zal het niveau de komende 3 jaar enorm omhoog moeten gaan. Wat ook niet heel moeilijk is gekeken naar het niveau nu.
Verder hebben we hier een hele mooie tijd, die echt heel leerzaam is. Een stage in NL is er op geen enkele manier mee te vergelijken. We komen zoveel probleemgevallen tegen die allemaal net op een andere manier benaderd moeten worden. (Zowel in de klas als op de community)
Als je nagaat dat er in Nederland max. 1 probleemgeval in de klas zit, zit hier de hele klas ermee vol.
Een van de moeilijkste dingen om mee om te gaan is straffen. Als ze te ver gaan moet je ze straffen, maar daardoor klappen ze vaak helemaal dicht dan kun je er letterlijk een uur voor blijven zitten en ze aankijken maar er komt gewoon geen reactie. Ze kijken je recht in je ogen maar eigenlijk kijken ze er dwars doorheen.
De meeste hebben zo'n dikke muur om zich heen gebouwd dat er moeilijk doorheen te komen valt. De enige manier is volgens mij positieve benadering, en dit is elke dag opnieuw. Ze komen met een muur om zich heen naar school. Dan geef je ze een aantal complimentjes waar totaal geen reactie op komt. (niet zichtbaar in elk geval) Daarna kun je ze zich een beetje speciaal laten voelen waardoor er een kleine klik komt. Maar door 1 negatief puntje of iets wat ze niet aanstaat klappen ze weer helemaal dicht en kun je weer overnieuw beginnen.
Ik had hier best wel moeite mee, want ben toch iets minder geduldig als Maud. We hebben het hier goed over gehad en het gaat me nu een stuk beter af. Het is echt lastig om positieve opmerkingen te blijven maken als ze eigenlijk echt heel vervelend zijn (en dat is netjes gezegt). De laatste week komen we er heel goed doorheen zelfs bij de echt moeilijke gevallen.
Een meisje waarvan ik de naam niet kan noemen kan heel lief en leuk zijn, maar ondertussen is ze heel stiekem en heeft vroeger veel meegemaakt. Toen ik uit de klas kwam wilde ze niet naar huis, ze was helemaal stil en wilde niet met me praten terwijl ze in de klas super druk was. Uiteindelijk kwam er 1 ding uit YOU ARE BAD, AND JUSTIN IS BAD TOO. Dus ik vroeg door: heeft Justin ooit iets gedaan, waarop het antwoord nee kwam. HE IS NICE BUT HE IS BAD AND YOU ARE BAD TOO.
Soms klapt ze helemaal dicht, maar voor mij heeft het geen nut om met haar te praten, het is gewoon onmogelijk ze kan geen mannen meer vertrouwen. Haar oom met wie ze in hetzelfde huis woonde en die ze altijd had vertrouwd had haar verkracht, 2 jaar geleden... Ze was toen pas 5.....
Op zo'n moment weet je echt niet wat je hoort, je weet dat iedereen hier om een reden zit. Maar als je het zo ineens ervaart krijg je toch een heel raar gevoel in je buik.
De gedachte dat dit hier zoveel gebeurd is echt niet te bevatten en dan zijn er nog vele andere verhalen die ik jullie zal besparen. We hebben het hier in elk geval wel een aantal keer echt moeilijk mee gehad. Je moet het gewoon over je heen laten komen en niet alles op je gevoel laten inspelen anders ga je hieraan letterlijk KAPOT.
Vorige week woensdag zijn we naar alle projecten van Be-More geweest. Ook dit was een heel heftige ervaring. We hadden er 's ochtends eigenlijk nog helemaal geen zin in. We dachten dat we alleen maar een beetje rond gingen kijken. Maar ik heb verhalen gehoord over verkrachtingen, mishandelingen en mensen die letterlijk voor de dood worden achtergelaten!! Hierdoor had ik de tranen in mijn ogen staan en ik was echt niet de enige.
Ik zal er eentje van vertellen. Een jonge vrouw van 25 is op dit moment dood aan het gaan. Ze is zo zwak dat ze niet meer uit bed kan, ze woont samen met haar tante in dezelfde ruimte. Haar tante geeft haar niks te eten en drinken, terwijl zij in dezelfde ruimte kip zit te eten en lekker zit te drinken.
Dit is voor ons gewoon niet voor te stellen. Het is net als in het dierenrijk, de sterkste en slimste overleven.
Het is hier zo dat je een kleine vergoeding van de overheid krijgt als je iemand in huis hebt die ernstig ziek is. Een klein beetje om diegene te onderhouden, pijnlijk genoeg word dit vaak door de families zelf uitgegeven en blijft de zieke die toch bedliggend is zonder iets over.
Dit idee is voor mij heel moeilijk te bevatten. Ik ga een dagje meelopen met dit project, het lijkt me wel heel moeilijk om te zien maar wil het heel graag een keer ervaren.
-
16 Februari 2013 - 22:24
Ellen:
Hoi sven,
Ondanks de tijd en zin ( wat ik me best kan voorstellen ) toch fijn om van je te horen.
Het zullen wel heftige ervaringen zijn als ik t zo hoor en lees.
Maar wat zullen jullie veel levenswijsheid opdoen daar. Hou dit positieve dan maar voor ogen.
Bedankt voor je verhaal. Ellen -
17 Februari 2013 - 05:38
Cily Hogenboom:
Lieve Sven,
Wat ben je in een roller-coaster van gevoelens terecht gekomen.
Je ziet wat alleen de verhalen al met je doen, Zij hebben ze beleefd!!!!Ongelooflijk dat ze nog mens kunnen zijn.
Verbaas je niet over het lage niveau, het is een bekend gegeven uit de marketing dat, pas als aan àl je basisbehoeften (eten, drinken, onderdak, VEILIGHEID) is voldaan, je aan zelfontwikkeling of kunst kunt denken. Tot dan heb je al je energie nodig om te overleven.
Wij wensen je veel geduld en wijsheid bij de uitvoeren van je project,
Hoe groot of klein je resultaat ook is, je hebt een steen verlegd.
Knap van je,
René en Cily -
17 Februari 2013 - 12:20
Pim:
Sven en Maud,
Heel heftig, maar supercool wat jullie daar allemaal doen en meemaken.
Veel dingen herinneren me aan Guatemala, vooral het lage niveau van alle kinderen, puur omdat ze geen enkele kans hebben gehad tot nu toe. En jullie zijn er om hen die kans nu wel te geven. Creativiteit naar boven halen in die kinderen die vroeger waarschijnlijk nooit een eigen inbreng hebben gehad. En wat mooi dat jullie zelfs een lesplan maken, iets doen dat voort bloeit de komende jaren. In Guatemala heb ik me vaak geergerd aan de slechte communicatie door het constant doorwisselen van vrijwilligers.
Ook verschrikkelijk wat die kinderen hebben meegemaakt in hun eigen gezin. De plek en de mensen waar je je als kind thuis en veilig zou moeten voelen. Als die plek al nooit heeft bestaan, niet zo gek dat jij moeite hebt goed contact of hoogte van ze te krijgen. Als ze hun eigen vader niet konden vertrouwen, waarom jou goede bedoelingen wel? En als thuis al geen veilige plek was, waarom school wel?
Nouja, op naar de volgende ervaringen en hou die blog bij!! Niet alleen voor ons maar vooral voor je zelf! Ik was zo eigenwijs om dit niet te doen maar mis dit dagboek achteraf!
Heel veel succes, soms sterkte en duizenden nieuwe ervaringen toegewenst maar vooral
GENIET ERVAN SAMEN
ps. Sven ik bel dalijk je ouders op of ik je snowboard mag lenen (A)
-
17 Februari 2013 - 15:39
Pap En Mamsie:
Sven,
fijn dat het je gelukt is om weer een stukje van je ervaringen en gevoelens aan ons over te brengen. Alles wat je daar kunt doen voor de kinderen is geweldig al lijkt het niet altijd zo! Met geduld, liefde en respect kom je een heel eind. Af en toe een traantje wegpinken hoort daar ook bij, gelukkig kun je er samen met Maud goed overpraten en peppen jullie elkaar steeds weer op. In het weekend doen jullie leuke dingen om er daarna weer met frisse moed tegen aan te gaan. Ga zo door!!!
Dikke knuffel ook aan Maud xxx pap en mamsie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
